Mindbeatles

Een paar weken geleden ben ik in Venetië en Verona geweest met school. Hierboven zie je de typische gondels uit Venetië. Ik heb ook heel kort in eentje mogen varen!

Aankomst in Verona. Bovenstaande foto is gemaakt vanuit de bus, toen we bij de rand van de alpen zaten (half 8 in de ochtend).

Op zondagmiddag kregen we een rondleiding van onze topexperts van Italië (muziekdocent, kunstgeschiedenisdocent en geschiedenisdocent) door Verona. Het is geen heel drukke stad, maar de sfeer is goed en er zijn gezellige pleintjes (zoals we gewend zijn van Italië!) Met een paar vrienden zijn we daarna de stad gaan verkennen, waarna we (best vroeg nog) teruggingen naar de herberg. Bleek dat verder iedereen daar al was, als een stelletje gieren op een dood aas (ze wilden de beste kamer). Ik heb gelukkig al deze mooie foto's kunnen maken en een heel gezellig middagje gehad!

Een paar feitjes: ik heb ongeveer 8 ijsjes gegeten (misschien wel meer, who knows, ze waren in ieder geval jummie), 4 pizza's, tiramisu, lasagne, pasta... en héérlijke verse italiaanse bolle met verse pesto en parmaham en mozzarella.

De tweede dag zijn we in een oud verlaten stadje geweest, bij de een van de bekendste violenbouwers ter wereld (Mathijs Heyligers, heel gaaf) en op de derde dag in Brescia, een oude Romeinse stad.

Op de vierde dag hebben we nog meer amfitheaters bezocht, en hebben we het bekende gebouw Palladio gezien op weg naar Padua. Een op de vijfde dag onze eindbestemming: Venetië!

Er waren een heleboel van dit soort winkeltjes. Al met al ben ik heel erg blij dat ik voor deze reis gekozen heb! Het is Italië, geen wonder dat ik het zo mis.

Liefs, Janne

Alleen maar perfecte mensen
Stel je dat eens voor
Geen buitenbeentjes meer
Niemand die anders is
Daar komt het op neer
Fijn? nee, nachtmerries
Dat krijg ik ervan

Net als opgeblazen 'blueberries'
Of grote, smakeloze tomaten
Van de buitenkant mooi om te zien
Maar vanbinnen niks dan gaten

{reactie op, Sir Edmund: de perfecte mens}

dat je de hele wereld aankunt. Dat je je vrij voelt, als de vogels die buiten over onze hoofden vliegen. Alles gaat even vanzelf, je hoeft nergens over na te denken. Het gebeurt gewoon, terwijl je een mooi liedje luistert of als je buiten een rondje loopt en de zon op je gezicht voelt schijnen. Je hoofd is leeg en je denkt aan niets. Je observeert. Je neemt waar. Alleen dat. Niets anders. Zo'n moment moet je koesteren, je moet het bewaren in je herinneringen. Als een kostbare diamant op een zijdezacht kussentje. En dan, als het even niet zo lekker gaat. Als je even met jezelf in de knoei zit. Of als je doornat van de regen en de kou thuiskomt van school. Dan moet je dat gevoel zien terug te krijgen. Want zo erg is het allemaal niet. Probeer dat gevoel terug te halen en tover een glimlach op je gezicht.

Bye bye, Butterflie

..punt. Nee, niet goed genoeg. Delete. En opnieuw. De woorden willen maar niet komen. Nee wacht dat is niet waar, ze komen met tientallen tegelijk, alleen zijn het de juiste niet. Ze willen niet op het beeldscherm verschijnen en het verhaal vormen dat ik graag over wil brengen. Ik probeer het met veel omwegen en krappe tussendoor weggetjes, maar het lukt niet. Daarom begin ik maar bij het begin, zoals eigenlijk hoort.

In Italië leek de tijd stil te staan. en toch verbaasde ik me elke dag over het feit dat we weer een tiental uur dichterbij ons vertrek kwamen. Niet teveel aan denken, zei ik dan tegen mezelf. Geniet. Van de zon bijvoorbeeld, die was er altijd, en hij ging ook altijd weer onder.

De ondergaande zonnestralen lieten elke keer weer een warm, tintelend gevoel achter op mijn gezicht. Zij liet haar laatste beetje licht schijnen op de uitgestrekte heuvels en zonnebloemvelden van het Italië waar ik in de zes jaar dat we er op vakantie gaan verliefd op ben geworden.

Elke avond kon je genieten van een prachtig uitzicht met het zogenaamde 'heilige licht' (ik noemde het altijd heilig omdat het leek op het licht wat je op plaatjes ziet als een heilige uit de hemel komt), wat erop scheen. En dat deed ik dan ook. Midden in het veld, zigzaggend tussen de plantjes, liet ik alles even los. Alleen de zon op mijn gezicht en het zoemen van de vele mugjes die voor mijn neus rondzweefde alsof ze even dag kwamen zeggen tegen de zon. Sommigen zouden zeggen, "na een of twee keer de zonsondergang zien is toch wel genoeg? Het is immers altijd hetzelfde". Zij zijn onwetend, want nee, niet elke keer is hetzelfde. Dat gevoel als je in dat veld staat, als niks even ertoe doet {ik bedoel, ik had net zo goed in mijn ondergoed kunnen genieten van de zon}, zou je eigenlijk stiekem nog duizendeneen keer willen meemaken. En elke avond valt je weer iets anders op, {dus nee, het is niet altijd hetzelfde liedje} net als in het leven. De zon staat ietsje anders, dat ene bloemetje is een paar centimeter gegroeid en uit het niets staat er een tractor voor je neus. En ik genoot niet altijd alleen van dit magnifieke moment. Want samen genieten van de stilte, dat is toch nog veel mooier?

Daarom hier deze foto's, zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten. Met een beetje fantasie kan je de zwoele geur van zonnebloemen en olijfbomen proeven. Probeer het eens. Samen.

{tip: met op de achtergrond het nummer Primavera van Ludovico Einaudi kan ik je verzekeren dat het lukt}

"I would lie for hours by the window gazing down upon the black lake and up at the mountains silhouetted against the wan sky, with stars suspended above. Then a fearfully sweet, overpowering emotion would take hold of me—as though all the nighttime beauty looked at me accusingly, stars and mountain and lake longing for someone who understood the beauty and agony of their mute existence, who could express it for them, as though I were the one meant to do this and as though my true calling were to give expression to inarticulate nature in poems. "

Hermann Hesse

much love

Mindbeatles

Missen

Alleen maar perfecte mensen

Soms heb je zo'n gevoel..

Octopus's Garden

Meer willen en minder krijgen

golden slumbers

onze gele duikboot

Labels